Ես վախենում եմ հեռանալ Երեւանից
Ամերիկացի Բենը, որ երկու տարի ապրել է իմ ծննդավայր Սիսիանում՝ որպես կամավոր, երկու օր առաջ հյուրընկալվեց Թբիլիսիի ուսանողական մեր բնակարանում։ Բենը խոսում է հայերեն, երբեմն նաեւ փորձում արտահայտվել Սիսիանի բարբառով։ Ես պատկերացնում եմ, թե որքան դժվար է անցել կամավորության իր երկու տարին իմ հայրենիքում, քանի որ այնտեղ կամավոր լինելու գաղափարը դեռեւս մինչեւ վերջ չի ընկալվում։ Մարդիկ կարծում են, թե կամավորները մեծ գումարներ են ստանում՝ Ամերիկայից Սիսիան տեղափոխվելու համար։ Ես չեմ պատրաստվում պնդել, թե ոչ, դա իրականում բարի կամքի դրսեւորում է եւ այլն, ոչ։Ինքս ապրել եմ կամավորի կյանքով․ իրականում, պարապությունը կամ դեռեւս կողմնորոշված չլինելն է երիտասարդին դրդում կամավոր լինել մեկ այլ երկրում։ Բենն այնքան էլ երիտասարդ չի թվում, բայց խոստովանեց, որ անընդհատ փորձում է ստեղծածին մարտահրավերների դիմակայել, խնդիրների առջեւ կանգնել, ինչն ԱՄՆ-ում իրեն չի տրվում, իսկ Հայաստանում՝ որքան ուզես։
Բենը կիթառ է նվագում։ Մոտ մեկ ամիս առաջ նա Երեւանի փաբերից մեկում համերգ է տվել, ստացված հասույթով գրքեր է գնելու Սիսիանի գրադարանի համար։ Նա դա պատմում է մեծ ոգեւորությամբ եւ մեծ հույսով, որ սիսիանցի երեխաները կսկսեն գիրք կարդալ․ նա ուզում է տեսնել իր արածի արդյունքը․ ինձ շատ ծանոթ զգացում է, մանավանդ երեխաների հետ աշխատելու ժամանակ։
Սիսիանն ինձ համար ավարտվել էր դեռեւս 14 տարի առաջ, եւ ես որոշեցի հեռանալ, ապրել Երեւանում։ Երկու տարում Բենը մեծ ձեռքբերումների էր հասել երեխաների հետ աշխատանքում։ Կյանքում ոչնչի չհասած մարդու պես էի ինձ զգում։ Պատկերացնում էի՝ եթե հեռացած չլինեի Սիսիանից, ինչեր արած կլինեի այդ 14 տարում․ հասկանում եմ, որ սա չհիմնավորված միտք է։
Շուրջս բոլորը մտածում են Երեւանից հեռանալու մասին։ Նույնիսկ պարսիկը, որ տարիներ առաջ մինչեւ Երեւան է մեծ դժվարությամբ հասել, հիմա լքում է Երեւանը։ Նույնիսկ ընկերներս հեշտությամբ են խոսում երկրից գնալու մասին։
Ես վախենում եմ, վախենում եմ հեռանալ Երեւանից․ գիտեմ, որ մի օր մի Բեն ինձ կպատմի, թե ինչպես է փորձում մի բան փոխել Երեւանում, եւ դա նրան հաջողվում է։